Eb en vloed

I

Het tij is gekeerd.
En ik ben veilig.
Ongedeerd.

Aangekomen aan de kant
op ´t ziltige zandenstrand.

De horizon een rechte lijn.
Ik voel geen woede.
Ik heb geen pijn.

Maar voel rust,
warmte en zonneschijn.
Schoon, puur, zuiver en rein.

Er is geen eb.
Er heerst geen vloed.
Ik heb geen wonden.
Er vloeit geen bloed.

II

Ik ben een geest,
een lichaam, een ziel.
Zo vluchtig als de ster
die uit de hemel viel.

Naar de aarde,
naar de grond.
Waar de zee
in een rivier uitmondt.

Daar waar ik zojuist
aan de grond
genageld stond.


3 & 7 september 2004

• Leer otras obras de Justine Knolle
• Enviar correo electróncio a Justine Knolle